Hava ayaz mı ayaz, ellerim ceplerimde, bir türkü tutturuyorum; Kuşlar ötmez, güller soldu, yüce dağlar duman oldu diye. Belli ki gittiğin yerden kara haber var dizesiyle yanıtlıyor bir başkasının sesi. Belki, yaşlı komşu Ayşe Teyze, belki de emekli Salih Öğretmen bu... Zaman akmıyor sanki, saatler durmuş bugün. Ve, gerçekler ağır ağır önümden geçiyor. Yine de merhaba, dostlar merhaba...

Sabah, bir arkadaşın telefonuyla uyandığımda, karşıdaki kederli ses verdi kötü haberi. "Tez gelir" denildiği kadar var. "Abi," dedi, "2000 yılını görmesi gereken adamlardan biriydi." Haklıydı.

Bizim gibi buluttan nem kapan, pimpirikli bir millete, hele ki el hareketlerine karşı duyduğumuz kuşkucu hislere karşın, müziğiyle olduğu kadar elleriyle de bir şeyler anlatan adam bir el bile sallamadan gidiverdi. Düşünüyorum da, onun elleriyle yaptığı imleri kötü anlamlara yormak hiç aklıma gelmemiş. Ola ki benim, ola ki onun saflığından.

Evet, Barış Manço da yitti gitti. Diğerleri gibi sonradan aklımız erdi kıymetine.