Yıl 1917. Bir İspanyol doktor Mısır gezileri sırasında "Şotula" piramidinde bulduğu  parşömeni beraberinde İspanya'ya getirir. Parşömenin içeriğinin bir formül olduğu düşüncesiyle çalışmalara başlar. "El Sapo" denilen bu formülü inceler ve deneyler sonucu bir virüs kültürü elde eder. Daha sonra bunu kobay olarak kullandığı bir domuza enjekte eder. Bu deney hayvanın kısa sürede ölümüyle son bulur. Doktor, domuzun leşini yok etmezden önce, ölüme neden olan sebepleri belirlemek için bir dizi deney daha yapmaya girişir. Ancak, sonradan milyonlarca insanın hayatına mal olacak İSPANYOL NEZLESİ yüzlerce yıllık piramit uykusundan uyanır ve çağımızdaki ilk kurbanlarını almaya öncelikle doktor ve ailesinden başlar.

İlle de mesaj kaygılı bir yazı bekliyor idiyseniz, buyrun sıcak sıcak servis yapayım mesajınızı.

Daha sonraları, hatta şöyle demeliyim; önceleri olduğundan daha fazla sonraları, bu kendine güven ve bir şeyleri diğerlerinden önce veya fazla yapmak hevesi, bin bir çeşitlilikle yüzyılımızın insanında kendini gösterir. Kimi zaman laboratuardan kaçan bir virüs, denetlenemeyen bir atom santralı sızıntısı, kimi zaman bir av partisinin konusu olan soyunun son örneği canlı, bazen tutulan takımın zaferi şerefine gökyüzüne sıkılan bir kurşunun elim sonucu (abi, mermimin gittiği yerde ne işin vardı yaa?), ve en çok da trafik kazası olarak görürüz güçlü değilken güçlü görünmeye, akıllı değilken akıllıca davranmaya, emin değilken, eminmiş gibi yapmaya, bilgi sahibi değilken bilginlik taslamaya çalışmanın sonuçlarını.